olmayan şehir.... hiç olmayacak şehir....

gelip geçenler oldu hayatımdan. her hayattan gelip geçenler olur. gelip geçmeyenler.
 geçemeyenler...
 nereye gitsem mavi...


içimde dalga dalga özlemin büyüyor. ah istanbul... neredesin şimdi. beni istemedin. sokaklarına ışıklarına denizine bi tek yakana bile istemedin silktin beni.  böylesi mi iyi. o büyülü sessizliğin kulaklarımda uğulduyor ve o gözlerim karanlığından kör oldu. zıtlıkların şehri. beni sana aşık olduğum için mi istemedin. sevmeseydim alır mıydın beni de kucağına. belki oradan oraya savururdun ama beraber olurduk işte. kaldırımlarında benim de izim olurdu denizin de benim de dalgam olurdu. 


ah deniz olayım tuzumu rüzgarda savurayım... deliyim
ah ne yelken ne yel köpüklerde kaybolayım ... deliyim


saçlarım rüzgarında savrulsaydı kimseyle değil sadece seninle gezseydim elele...
korktun mu yoksa benden... hayır zarar vermezdim sana... deliyim belki ama sana zarar vermezdim...


yine bi istanbul kokusu geldi burnuma... deniz yosun dalga özlem kokusu...


yine bi istanbul sesi çınladı kulaklarımda... şehir insan özlem sesi...


ve yine çok özledim...


ama bu sefer sen de özledin biliyorum hissediyorum beni çağırıyosun belki de. ya da hala hazır değiliz birbirimize.


bi kuş yolladım sana kanatlarında istanbul var. bende ki seni sana yolluyorum. ya al beni kollarına ya da çağırma artık sessiz sessiz çünkü ben sandığın kadar güçlü değilim. evet değiştim bak bambaşka bi insan oldum nerdeyse. belki sen bile tanıyamazsın. bu halimle de kabul eder misin...beni...


kalbim çok yorgun bu günlerde. seni çok özledim bu günlerde. tam da olmayacak günlerde... 


hadi git artık  bırak beni ki ben de mutlu olayım. hadi ben senin iki yakandan da düştüm bak tutunamıyorum artık.  sen de o son bağını kes benimle....


İSTANBUL...


özlemek belki çok anlamsız kapkara bi resim yapmak ama içinde milyon tane rengi barındıran bi kapkara resim. ama ne yapayım... ben çok özledim. 

sadece bi şarkı...

Gerçekler nerde, hüzünler çoğalmış..
Aşk için kurduğum düşlerin yerini,
Kocaman yanılgılar almış.
Geriye dönemem, ölümden beterdir yenilgiler.
Gözyaşlarım birer birer, uykularımda toplanmış.
Gece oldu, sözüm bitti, uykum geldi, yatağım boş, üşüyorum, nerdesin?
Tükendim artık, sen yoktun, hiç olmadın, ben ağladım, sen güldün, nerdeyim?

Sevgiler nerde, gerçekler yalanmış.
Aşk için kurduğum düşlerin yerini,
Kocaman yanılgılar almış.
Günleri geçiremem, kalbimden düşer sevişmeler.
Gidişlerim birer birer, özleminde çoğalır.
Gece oldu, sözüm bitti, uykum geldi, yatağım boş, üşüyorum, nerdesin?
Tükendim artık, sen yoktun, hiç olmadın, ben ağladım, sen güldün, nerdeyim?

"gün olur alır başımı giderim, denizden yeni çıkmış ağların kokusunda...."

yazın istanbul'a gidelim demiştim. istanbula gidip atlayalım vapura adalara gidelim. o hem koskoca yalnızlıkla başbaşa duran hem de çılgın kalabalığın ortasındaki adalara fak etmez büyük ya da küçük; yalnızlığın büyüğü küçüğü mü olur. ama biz gidelim, yalnız kalmaya, yalnızlığa, o sese gidelim.
dedim.

giderken de "...o ada senin bu ada benim yelkovan kuşlarının peşi sıra...." diye şarkının devamını getiririz.
dedim.

tamam dedi sadece.

4 sene öncesinde yaşanılanlar geldi sonra hatıra. içlerde ne varsa söylendi. yalnızlıklar, üzüntüler, sevinçler bir bir çıktı saklandıkları yerden ve hepsi artık sahibine gitmek üzere yola koyuldular. sessizce kabullendi büyük bir içtenlikle aldı onları sahip. rahatladı mı peki iade eden. kurtuldu mu. sustu mu içinde kalan kırıntılar. hiç mi hatıra gelmedi. neden.
dedim.

sana senin sevdiğinle veda edicem:

belki hiç okumayacaksın hiç haberin olmayacak hiç sezmeyeceksin ama yine de yazdım.
beki bi gün bi yerde olur ya seni tekrar görmek dileğiyle...

sana bi sıfat bulamadım ne garip.
hoşça kal.
kendin ol.
sinem.